Koło Łowieckie "OSTOJA" w Wysokiej

Czapla siwa - gatunek dużego ptaka wodnego z rodziny czaplowatych.

Ubarwieniem czapla siwa przypomina żurawia, ale jest od niego mniejsza i ma inną sylwetkę. Nie występuje dymorfizm płciowy. Głowa biała, z czarnymi bokami ciemienia i ozdobnymi piórami na potylicy. Skrzydła, wierzch ciała i ogon szare. Końce skrzydeł zaokrąglone. Długa szyja biaława, z czarnymi kreskami układającymi się w pionowe linie. Dziób żółty. W sezonie lęgowym na grzbiecie jasne, wydłużone barkówki. Na nasadzie skrzydeł czarna plama, a po bokach ciała czarny pasek. Nogi długie, żółtawo-brązowe. Młode osobniki mają ciemniejsze dziób i nogi, są całe bardziej szare i mają ciemny wierzch głowy. Sposób ułożenia szyi przez czaplę siwą może wydawać się nienaturalny. Może ona jednak bez trudu bardzo mocno wyginać szyję, dzięki specjalnej budowie kręgów szyjnych. W dwóch miejscach na szyi występuje także coś w rodzaju stawów. W trakcie lotu szyja wciągnięta, przybiera esowaty kształt, skrzydła łukowato wygięte.

Zasiedla Europę, Azję i Afrykę. Środowiskiem życia tego gatunku są płytkie wody przy jeziorach, rzekach, trzcinowiska, namorzyny oraz pola ryżowe. Gniazduje zazwyczaj w pobliżu wód słodkich, na wybrzeżach pojawia się tylko zimą. W Polsce ptaki zamieszkują na zachodzie kraju. Częściej widywane są w pasie polskich jezior - Pojezierze Mazurskie, Pomorskie, Gnieźnieńskie, czyli na północy i zachodzie. Nie ma ich w górach. Największa kolonia tych czapli znajduje się koło Szczecina w rezerwacie Kurowskie Błota. opulacje europejskie), nad dużymi, niezamarzającymi zbiornikami wodnymi. Przeloty w marcu-kwietniu i sierpniu-wrześniu. Jest ostrożnym ptakiem. Zazwyczaj widywany pojedynczy osobnik albo kilka ustawionych w linii wzdłuż brzegu, gdy wypatrują zdobyczy.

Pożywienie bardzo urozmaicone, są to głównie ryby, poza tym drobne ssaki i małe ptaki, żaby, ślimaki, skorupiaki i węże. Potrafi także w locie łapać owady. Zimą na polach szuka myszy, szczurów oraz dżdżownic. W trakcie polowania czapla siwa brodzi w wodzie majestatycznie i powoli, aby nie płoszyć ryb. Stoi także na jednej nodze, cierpliwie wypatrując ryb, a gdy jakaś wypłynie na mieliznę, szybkim wyrzutem dzioba chwyta ją i połyka.

Ardea cinerea jest objęta ochroną gatunkową.