Sowa uszata (Asio otus)
Sowa uszata - gatunek ptaka drapie¿nego z rodziny puszczykowatych.

G³os Sowy Uszatej |
Ogólnym ubarwieniem i kszta³tami, np. pomarañczowymi têczówkami i stercz±cymi "uszami na g³owie", podobna do puchacza, jednak¿e znacznie od niego mniejsza. Samce i samice ubarwione jednakowo, ale samice s± nieznacznie wiêksze, a samce maj± ja¶niejszy spód skrzyd³a. Upierzenie rdzawobr±zowe w ciemne plamki i kreski, spód cia³a ja¶niejszy, ¿ó³tawobr±zowy, pióra na piersiach z pod³u¿nymi kreskami. Na ogonie i lotkach pierwszorzêdowych ciemniejsze poprzeczne paski. Na g³owie charakterystyczne "uszy" utworzone przez ruchome kêpki piór, które w czasie lotu lub u spokojnego ptaka s± po³o¿one. Nie s± w rzeczywisto¶ci zwi±zane ze s³uchem, a stanowi± ozdobê pomagaj±c± siê maskowaæ. W³a¶ciwe uszy s± ulokowane poni¿ej oczu ptaka i jak na tê gromadê s± do¶æ du¿e, zbudowane na powierzchni cia³a z fa³dów skórnych, których uk³ad mo¿e przypominaæ ma³¿owinê uszn± (nie jest widoczna z zewn±trz, bo przykrywaj± ja pióra). Oczy pomarañczowoczerwone, otoczone ciemnymi piórami, szlara pomarañczowobr±zowa przechodz±ca w szarobe¿ow±, wyra¼nie odgraniczona. Dziób czarny, nogi opierzone. M³ode wygl±daj± podobnie, jednak kreskowanie jest delikatniejsze, "uszy" z piór krótsze i mniej widoczne, a szlara ciemniejsza. Ma smuklejsz± sylwetkê od puszczyka. Chocia¿ uszatka jest tylko nieco wiêksza od go³êbia to robi wra¿enie du¿o wiêkszej przez okazalsz± g³owê i skrzyd³a. To ptak wielko¶ci wrony. Aktywna noc±, poluje g³ównie o zmierzchu i o ¶wicie. Lot wolny, ¶lizgowy, z uwagi na miêkkie lotki bardzo cichy. Lata bardzo sprawnie miêdzy gêstym listowiem, kiedy poluje potrafi zawisn±æ w powietrzu trzepocz±c skrzyd³ami. W dzieñ uszatka siedzi ukryta, wyci±gaj±c cia³o aby upodobniæ siê do ga³êzi drzew. P³ochliwa - gdy jest zaniepokojona, prostuje siê i wysmukla oraz przymyka oczy.
Wystêpuje do¶æ licznie w umiarkowanej i ch³odnej strefie Europy i Azji, pó³nocno-zachodniej Afryce oraz w Ameryce Pó³nocnej. Zim± czê¶ciej mo¿na j± spotkaæ w ¦rodkowej i Zachodniej Europie, bo tam znajduj± siê jej zimowiska. W Polsce rozpowszechniony, ale nieliczny ptak lêgowy i zimuj±cy. Liczebno¶æ zmienia siê w zale¿no¶ci od ilo¶ci pokarmu. Czê¶ciowo osiad³a, czê¶ciowo podejmuje wêdrówki i koczowania (przeloty od lutego do kwietnia oraz od pa¼dziernika do listopada). Pó¼n± jesieni± i zim± mo¿na spotkaæ stada od kilku do kilkudziesiêciu sów na jednym lub kilku drzewach. Miejsca gromadnego przebywania nie zmieniaj± siê z roku na rok i s± prawdopodobnie wykorzystywane przez te same ptaki. Zasiedla wysokopienne lasy iglaste lub mieszane i ich obrze¿a, zadrzewienia ¶ródpolne i nadrzeczne, parki o gêstym zadrzewieniu, gdzie mo¿e znale¼æ miejsce do gniazdowania i schronienia. Liczniejsza w lasach iglastych; wszêdzie tam gdzie wystêpuj± wysokie, stare drzewa, a w pobli¿u s± tereny otwarte, o mozaikowatym krajobrazie, odpowiednie do polowania - ³±ki, torfowiska lub pola. W ostatnich latach coraz liczniejsza w obrêbie osiedli ludzkich, równie¿ w du¿ych miastach: Lesznie, Poznaniu, Wroc³awiu, Warszawie. Widywana nawet w obrêbie blokowisk.
Pokarm to prawie wy³±cznie gryzonie - norniki i myszy oraz inne drobne ssaki do rozmiarów szczura, jak ryjówki. Tylko wyj±tkowo chwyta inne gryzonie, ma³e ptaki do wielko¶ci kosa, owady lub ¿aby. W pobli¿u siedlisk ludzkich wiêkszy udzia³ w pokarmie zajmuj± wróble. Uszatki poluj± noc± na otwartych przestrzeniach - ³±kach, ugorach, polach uprawnych, natomiast prawie nigdy w lasach, gdzie gniazduj± i odpoczywaj± w dzieñ. Lataj± od zmierzchu do ¶witu, nisko (1-2 m) nad ziemi±, lotem ¶lizgowym ze skrzyd³ami u³o¿onymi poziomo, i nas³uchuj± z g³ow± przechylon± w jedn± stronê, chyba, ¿e jest to okres lêgowy i wylatuj± na ³owy dla wy¿ywienia m³odych ju¿ 4 godziny przed zachodem s³oñca, a koñcz± ¿er po ¶wicie. Cichy lot zapewniaj± puszyste, miêkkie pióra i lekko pikowana przednia krawêd¼ skrzyd³a, podobnie jak u innych sów.
Objêta ochron± gatunkow± ¶cis³±.

