Koło Łowieckie "OSTOJA" w Wysokiej

Sowa uszata - gatunek ptaka drapieżnego z rodziny puszczykowatych.

Ogólnym ubarwieniem i kształtami, np. pomarańczowymi tęczówkami i sterczącymi "uszami na głowie", podobna do puchacza, jednakże znacznie od niego mniejsza. Samce i samice ubarwione jednakowo, ale samice są nieznacznie większe, a samce mają jaśniejszy spód skrzydła. Upierzenie rdzawobrązowe w ciemne plamki i kreski, spód ciała jaśniejszy, żółtawobrązowy, pióra na piersiach z podłużnymi kreskami. Na ogonie i lotkach pierwszorzędowych ciemniejsze poprzeczne paski. Na głowie charakterystyczne "uszy" utworzone przez ruchome kępki piór, które w czasie lotu lub u spokojnego ptaka są położone. Nie są w rzeczywistości związane ze słuchem, a stanowią ozdobę pomagającą się maskować. Właściwe uszy są ulokowane poniżej oczu ptaka i jak na tę gromadę są dość duże, zbudowane na powierzchni ciała z fałdów skórnych, których układ może przypominać małżowinę uszną (nie jest widoczna z zewnątrz, bo przykrywają ja pióra). Oczy pomarańczowoczerwone, otoczone ciemnymi piórami, szlara pomarańczowobrązowa przechodząca w szarobeżową, wyraźnie odgraniczona. Dziób czarny, nogi opierzone. Młode wyglądają podobnie, jednak kreskowanie jest delikatniejsze, "uszy" z piór krótsze i mniej widoczne, a szlara ciemniejsza. Ma smuklejszą sylwetkę od puszczyka. Chociaż uszatka jest tylko nieco większa od gołębia to robi wrażenie dużo większej przez okazalszą głowę i skrzydła. To ptak wielkości wrony. Aktywna nocą, poluje głównie o zmierzchu i o świcie. Lot wolny, ślizgowy, z uwagi na miękkie lotki bardzo cichy. Lata bardzo sprawnie między gęstym listowiem, kiedy poluje potrafi zawisnąć w powietrzu trzepocząc skrzydłami. W dzień uszatka siedzi ukryta, wyciągając ciało aby upodobnić się do gałęzi drzew. Płochliwa - gdy jest zaniepokojona, prostuje się i wysmukla oraz przymyka oczy.

Występuje dość licznie w umiarkowanej i chłodnej strefie Europy i Azji, północno-zachodniej Afryce oraz w Ameryce Północnej. Zimą częściej można ją spotkać w Środkowej i Zachodniej Europie, bo tam znajdują się jej zimowiska. W Polsce rozpowszechniony, ale nieliczny ptak lęgowy i zimujący. Liczebność zmienia się w zależności od ilości pokarmu. Częściowo osiadła, częściowo podejmuje wędrówki i koczowania (przeloty od lutego do kwietnia oraz od października do listopada). Późną jesienią i zimą można spotkać stada od kilku do kilkudziesięciu sów na jednym lub kilku drzewach. Miejsca gromadnego przebywania nie zmieniają się z roku na rok i są prawdopodobnie wykorzystywane przez te same ptaki. Zasiedla wysokopienne lasy iglaste lub mieszane i ich obrzeża, zadrzewienia śródpolne i nadrzeczne, parki o gęstym zadrzewieniu, gdzie może znaleźć miejsce do gniazdowania i schronienia. Liczniejsza w lasach iglastych; wszędzie tam gdzie występują wysokie, stare drzewa, a w pobliżu są tereny otwarte, o mozaikowatym krajobrazie, odpowiednie do polowania - łąki, torfowiska lub pola. W ostatnich latach coraz liczniejsza w obrębie osiedli ludzkich, również w dużych miastach: Lesznie, Poznaniu, Wrocławiu, Warszawie. Widywana nawet w obrębie blokowisk.

Pokarm to prawie wyłącznie gryzonie - norniki i myszy oraz inne drobne ssaki do rozmiarów szczura, jak ryjówki. Tylko wyjątkowo chwyta inne gryzonie, małe ptaki do wielkości kosa, owady lub żaby. W pobliżu siedlisk ludzkich większy udział w pokarmie zajmują wróble. Uszatki polują nocą na otwartych przestrzeniach - łąkach, ugorach, polach uprawnych, natomiast prawie nigdy w lasach, gdzie gniazdują i odpoczywają w dzień. Latają od zmierzchu do świtu, nisko (1-2 m) nad ziemią, lotem ślizgowym ze skrzydłami ułożonymi poziomo, i nasłuchują z głową przechyloną w jedną stronę, chyba, że jest to okres lęgowy i wylatują na łowy dla wyżywienia młodych już 4 godziny przed zachodem słońca, a kończą żer po świcie. Cichy lot zapewniają puszyste, miękkie pióra i lekko pikowana przednia krawędź skrzydła, podobnie jak u innych sów.

Objęta ochroną gatunkową ścisłą.